De Praktijk

"‘Misschien is definitief breken met mijn vader wel beter... en minder pijnlijk dan alle loze beloftes.."
                                     -meisje, 17 jaar -

Na 5 individuele gesprekken heeft ze helder dat ze niet wil breken. Ze wil beter haar wensen, grenzen en behoeften kunnen uitspreken naar haar vader. Er is nu weer regelmatig positief contact. Dát voor het eerst in 12 jaar. 
                                                KIES coach - Susanne, Bureau Jong

--------------------------------------------------------------

We ontvangen vaak verhalen uit de praktijk. Dat vinden we fijn en het geeft ons belangrijke informatie om te kunnen blijven aansluiten op de praktijk. Het geeft ons ook steeds energie om vooral door te gaan met onze missie KIES voor de kinderen. Niet alle verhalen mogen gedeeld worden. 
Een greep uit ervaringen met KIES en ontvangen verhalen die wel gedeeld mogen worden, delen we hier.

Wil je ook je persoonlijke ervaring als ouder of als KIES professional delen? Geef duidelijk aan wat voor welke naamsvermelding en eventuele foto je toestemmming verleent. Mail naar verhaal@kiesvoorhetkind.nl

Ook KIES...
Nog meer verhalen uit de praktijk van de KIES professional, ouders en kinderen.

Foto Monique Claes

et is woensdagochtend als 9 leerlingen het vrije lokaal waarvan de klas naar de gym is binnenkomen. De stoelen staan in de kring en de werkboekjes liggen klaar. Mijn collega zet er de bakjes met kleurtjes bij. Zelf sta ik bij de deur. We begroeten elk kind afzonderlijk. "Mag ik zo iets geks vertellen?" Eén van de kinderen blijft wat langer aan de deur na de begroeting bij me staan. Als alle kinderen binnen zijn dan kijken twee grote ogen me aan. Ze schieten een klein beetje vol traanvocht als hij vertelt dat hij een broertje krijgt. "Stom" zegt hij ook. Het is wel mijn broertje maar niet van mama. Ik hoef hem niet! Dan valt hij stil en wacht op mijn reactie.
De KIES groep gaat bijna beginnen. Ik geef een aai over zijn bol. "Tjonge", dat is best een heel verhaal." "Wil je er meer over vertellen? Of wil je het straks ook vertellen aan de andere kinderen?" Hij knikt. Behalve dan van dat laatste. Dat is ook niet echt zo... maar... ik vind het wel stom dat hij niet van mama is. Ik knik dat ik begrijp dat het niet meevalt voor hem. De deur is dicht. De kinderen zitten in de kring. Dit kereltje veegt snel langs zijn ogen en gaat zitten. "Joehoe" roept hij. "Ik krijg een broertje!"

Nelly - KIES pilotfase
-------------------------------------------------------------

                                        Foto KIES coach Quirina

e mooiste dag van mijn leven
Een verhaal vanuit drie perspectieven verteld.

Dave, vader van Joep
Joep, is al dagen bezig met het uitje met mama en papa. Als eindelijk de dag daar is wordt hij heel zenuwachtig wakker. 'Hoe laat gaan we papa?', vraagt hij. 'Nog een half uurtje Joep'. 'Ooh ik kan niet meer wachten', zegt hij met zijn mond vol hagelslag.

De hele dag heeft hij met een grote glimlach op zijn gezicht gelopen. Zo gelukkig, samen met mama en papa een dagje weg. Aan het eind van de dag zegt hij: 'Dit was de gelukkigste dag van mijn leven'. De tranen schieten in mijn ogen en ik begrijp het. 

Wij gaan verder met ons leven, maar voor Joep is het blijvend, een gebroken gezin, je pa en ma uit elkaar.  Hoe kun je daar mee dealen? Ik zou het niet weten, mijn ouders waren gelukkig getrouwd. Gelukkig hebben Quirina en ik een goede verstandhouding. We hebben beide het beste voor met Joep, en natuurlijk is het lastig. Je bent uit elkaar en dan is het extra hard werken om alles oké te houden. Misschien nog wel harder dan wanneer je nog bij elkaar bent. 

Maar je doet het, voor je kind! En als je hem dan zo gelukkig ziet dan weet je dat je het goed doet!

Joep (geciteerd)
'Mijn ouders zijn ook gescheiden en ik ben naar KIES geweest en daar mocht ik een blad invullen. Op dat blad stond 'Wat is jouw grootste wens?' en toen had ik gelijk opgeschreven 'Samen met papa en mama ergens naartoe gaan'. Mijn vader en moeder dachten: 'Nou, dat lijkt ons ook leuk'. Toen zijn we met z'n drietjes lekker naar het Archeon geweest. En het was suuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuperleuk.

Quirina, moeder van Joep
Inmiddels zijn Dave en ik 7 jaar gescheiden. Het is echt niet altijd makkelijk, maar gedeelde trots en onbegrensde liefde voor Joep en waardering voor elkaar als liefdevolle ouder delen we, waardoor we er altijd wel weer uitkomen als het even niet lekker loopt. Ik realiseerde me pas een tijd na de scheiding dat je altijd een relatie blijft houden met elkaar, waar je hard voor moet werken. Juist omdat je allebei nu een eigen en ander leven hebt is dat soms heel lastig. Het helpt ons om context aan elkaar te vragen wanneer we geneigd zijn een situatie op zichzelf te beoordelen. Maar ons gezamenlijk doel is een gelukkig kind en daarin vinden we elkaar.

Joep vertelde dat hij bij KIES had bedacht dat hij graag met ons samen iets leuks wilde doen. En als je dan plannen maakt en je ventje er op voorhand al dolgelukkig van wordt, voel je dat het goed is. Dave en Joep kwamen mij s ochtends ophalen en samen gingen we opweg. 

Na het parkeren van de auto pakte Joep onze handen en liep zelf in het midden. Ik kan me voorstellen dat dat voor hem als iets magisch voelt.
Joeps glimlach werd steeds groter en ging de hele dag niet meer van zijn gezicht af. Heerlijk om dit zo ontspannen met elkaar te kunnen doen. Daar ben ik echt dankbaar voor. Dave en ik delen nog steeds humor, dus als we dan om een hoekje gaan staan wachten om Joep te  laten schrikken, staan we samen te grinniken. Dat zijn toch mooie momenten, ook voor ons. 
Ook de tijd die je als ouders even hebt om rustig bij te kletsen hoe het met de ander gaat is waardevol. Hoe meer je van elkaars situatie weet, hoe meer je begrijpt. En dat is belangrijk. Altijd, en zeker ook wanneer je gescheiden bent.
Tijdens de lunch werd ik getrakteerd op heerlijke bolletjes die Joep voor me had gemaakt 'Met stukjes kaas en komkommer, mam. Die heb ik speciaal zo voor jou gemaakt, want dat vind jij lekker he?' 
Aan het eind van de dag hebben we samen pannenkoeken gegeten en Dave thuis afgezet. En dan mist Joep papa al. Want 'dit was echt de mooiste dag van mijn leven'. 

Quirina is zelf ook KIES coach
Ze vind het belangrijk -in het kader van practice what you preach -om alles waarvoor ze zich inzet voor andere kinderen en ouders in een scheiding ook voor haar eigen kind en ex realatie te realiseren.
                                                                    - Whataboutthekids.nl -
                                            Met dank aan Dave, Joep en Quirina

-------------------------------------------------------------

Cheyenne - KIES Pilotfase
-------------------------------------------------------------

Een van de KIES werkvormen is de werkvorm met het touw. De kinderen leggen knopen in het touw die staan voor dingen die lastig voor hen zijn. De metafoor van 'het levenstouw' zijn de knopen die je in je buik/maag kunt voelen. 'Knopen' kunnen er gelukkig ook weer uit gaan. Ze vertellen aan elkaar welke knopen uit hun touw zijn en hoe dat de knoop er uit kon. Ze leren van elkaar dat het altijd weer beter kan gaan en ook ontvangen ze tips hoe ze voor zichzelf wellicht iets kunnen toepassen. 

Een jongen op het speciaal onderwijs had de nodige knopen. Zijn situatie was behoorlijk complex. Naast de scheiding, verbleef zijn vader in de gevangenis én bleek hij ongeneeslijk ziek te zijn. De groep die anders best beweeglijk en drukker was, viel stil. Dat begrepen ze wel van die knopen. Tegelijkertijd maakte de jongen er grapjes over, dat hij zijn vader ook wel eens verwenste op de wereld te zijn. 'Erg he', zei hij er wat grinnekend achteraan. Wat stoere jongens lachten onzeker mee. 

De knopen die hij maakte gaven hem wat inzicht en overzicht wat speelde in zijn leven. Hij werd zich bewust van de dingen die eigenlijk een knoop waren en waar hij nooit over sprek. Het touwtje hielp hem een poging te doen om te gaan vertellen hoe het met hem ging. De touwtjes mogen na deze bijeenkomst mee naar huis. Bij het ouder evaluatiemoment komt het proces van de groep aan de orde. Niet de persoonlijke verhalen, wel wat we hebben gedaan. 'Oh' zegt de moeder van de jongen -ze was bij de informatiebijeenkomst niet gekomen en had wel informatie op schrift ontvangen, fijn dat ze er nu wel was- 'oh' nu snap ik dat touwtje. Hij heeft het aan zijn nachtkastje hangen. Ik wilde het al opruimen maar ik mag er niet aankomen. Er zit nog een knoop in. Nu ga ik er nog eens over beginnen...

Nelly - KIES pilot speciaal onderwijs

Illustratie Eline Snels

V andaag sprak ik haar weer...lief 9 jaar oud meisje....

De dagelijkse ruzies en rechtszaken tussen ouders, was de reden dat ik haar ben blijven zien na afronding van het groepsproces. Vandaag geeft ze aan dat er meer rust is en ze voelt zich weer gelukkig.
Een 9 geeft ze op de vraag hoe goed ze zich nu in haar situatie voelt. “Wat zou je ervan vinden als we geen nieuwe afspraak meer maken?” Ze kijkt me beetje geschrokken aan, dit was duidelijk niet haar bedoeling. Vind je het fijn als we nog wel afspreken? “Ja!” klinkt het opgelucht.
Ze weet niet waar het dan over moet gaan maar wel waarom: “Jij geeft om mij.” Een brok in mn keel, dit raakt. Ik vraag haar waar ze dat aan merkt: “Jij wilt dat het goed met mij gaat.”
Dan dringt het doel voor vervolg door. Samen zullen we op zoek gaan naar al die mensen die om haar geven en wanneer ze dat weer zo voelen kan, zal ik de hulpverlening aan haar in vertrouwen loslaten. Geef om elkaar...lieve Kerst gewenst!

 KIES coach Sandra - Ons Welzijn Bernheze

-------------------------------------------------------------

--------------------------------------------------------

Lieve Sint....
Met dank aan een moeder.

----------------------------------------------------

Mijn dochter is toen ze 8 jaar was naar KIES geweest. Ik had daar met haar vader strijd over. Hij vind het niet nodig. "Je ziet toch niet aan haar dat ze er last van heeft, ze heeft het er nooit over." Gelukkig is ze wel alle keren geweest en het heeft haar rust gebracht. Ze heeft eens alles op een rijtje gezet wat het nu voor haar betekent. Dit in een veilige groep waarin ze het er over kon hebben, spelenderwijs uiteraard. Ik gun alle kinderen en ouders die veilige plek. Dat er even iemand meekijkt of er geen gekke dingen gebeuren.

Met dank aan de moeder van dit meisje, Judith

-------------------------------------------------------------

HET DEKBEDOVERTREK

7 jaar was hij, nog deels in de wereld van magie en ook keihard in de wereld van relatiteit gekomen. Zijn ouders gingen in heel korte tijd uiteen en vrijwel direct was er de nieuwe vriendin van papa, hun nieuwe huis en zelf een eigen nieuw kamertje. Als hij in het weekend bij papa bleef dan was het de hele dag gezellig en fijn. S'avonds huilde hij, mama moest gebeld worden om hem op te halen.

De ouders van deze jongen hadden een korte hevige verliefdheid toen zich de zwangerschap aandiende. Ze waren erg blij met de komst van hun zoontje. Het jonge stel ging dolgelukkig samenwonen en startte zo hun gezin. Toen hun kind eenmaal geboren was leek de liefde op een lager pitje te komen. Moeder ging op in de zorg voor hun kind en vader ging steeds vaker werken. Het cliché verhaal, ze raakten elkaar in verbinding kwijt. Deze situatie veranderde niet, de verwijdering nam toe. Vader vluchte in werk voor zijn 'geluk' en was nauwelijks aanwezig voor zijn gezin. Moeder zorgde nog meer en ving alles thuis op. 
Toen vader een jonge mooie dame op zijn werk tegen kwam waarmee het gezellig klikte werd hij 'wakker' uit zijn vlucht. Hij voelde zich niet langer gelukkig. In 'no-time' had hij een nieuwe relatie en melde thuis dat hij wilde scheiden. Tot grote schrik en onmacht van moeder. Dit had ze niet aan zien komen. Hij was al nooit thuis, ze ving alles alleen op en nu dit.

De nieuwe situatie voor vader was snel geregeld. Hij voelde zich weer mens. Trok bij de vriendin in, ze richtten een nieuwe mooie kamer in voor zijn zoon en hij besloot dat hij ook gewoon vader wilde zijn en meer met hem wilde optrekken. Hij had veel gemist in zijn vlucht van het voor zijn gevoel 'saaie leven'. Zijn verzoek voor de omgang was co-ouderschap. Moeder wilde met het weekend beginnen. Immers, vader was er nooit geweest en nu 'moest' hij zo nodig zijn zoon zien. Toen de regeling in gang ging zat moeder in zak en as, was depressief en wilde er alles aan doen om haar zoon zoveel mogelijk bij haar 'terug' te halen. Het was oneerlijk wat haar was overkomen. Vader had 'het licht gezien'. Tjonge, zo kon het ook, hij genoot in het weekend van de aanwezigheid van zijn zoon. Alleen dat s'avonds huilen... Hij twijfelde, wilde hij teveel, moest hij zijn behoefte opgeven. Het klopte wel dat hij er voorheen niet was. Zijn zoon ongelukkig zien, dat was het laatste wat hij wilde. Moeder wist het wel. de jonge heeft er geen behoefte aan, die wil zijn oude leven, gewoon veilig bij mij. Die hele omgangsregeling hoefte van haar niet en die werd bevestigd door het huilen van haar zoon en hem steeds te moeten ophelen in het weekend. Dat was geen leven zo!

De jongen doorliep bij KIES in veilige onafhankelijke sfeer zijn eigen proces en zoektocht naar zijn behoefte. Hij was blij dat papa er meer was. nu kwma hij aan de lijn bij voetballen kijken. De vriendin van papa vond hij erg lief. Ze bakte samen koekjes en ze hadden samen een heel gezellige kamer voor hem gemaakt. Daar was hij best trots op. Voor mama vond hij het allemaal wel zielig. Ze lag steeds te huilen in haar bed. Dat hoorde hij wel. Hij ging ook vaak bij mama liggen om haat te troosten. Als het bedtijd was bij papa dan moest hij daar aan denken. Hij was daar dan ook verdrietig over. Bij KIES leerde je denken wat je zelf zou willen en wat jouw oplossing was. Die had hij ineens gevonden. Bij mama kroop hij als hij verdrietig was altijd onder het dekbed overtrek van Jetix, daar was hij fan van. Dan voelde hij zich een beetje beter en viel dan vanzelf in slaap.

Zijn oplossing? Als papa nu ook hetzelfde dekbedovertrek zou kopen als mama (mama had deze op de markt gekocht wist hij), dan zou het slapen bij papa vast beter gaan. Hij moest gewoon ook nog een beetje wennen dacht hij. Hij wilde juist wel in het weekend naar papa.

De jongen zocht naar zijn manier om dit te vertellen aan zijn ouders. Hij deed dat zelfstandig. Bij de ouderbijeenkomst waren beide ouders 'flabbergasted'. Hun zoon liet hen in 'de spiegel' kijken. Ze hadden al bedacht wat goed voor hem was. Hij kon het zelf aangeven. Geen huisarts, juf op school, geen mediator of advocaat of andere volwassene had kunnen bedenken dat een dekbed de oplossing was van en voor deze jongen. Het scheelde de ouders het gaan richting een scheiding met verwijdering en/of conflict. In plaats daarvan konden ze in hun rol en op hun plaats stappen, weer ouder zijn en hun verantwoordelijkheid pakken en hun kind, kind laten zijn. De omgang werd flexibel afgesproken en de moeder zocht hulp voor haar rouwproces.

Nelly - KIES pilotfase

------------------------------------------------------------

Evaluatie KIES Apeldoorn - Sanne 13 jaar

-------------------------------------------------------------

Compliment van een moeder aan CJG KIES coaches - KIES coach Marit deelt de ontvangen brief met toestemming.